Een paar jaar geleden was het mis met mij. Goed mis…
Huilbuien om niets. Kort slapen. Slecht slapen. Kribbig. Gehaast. Oppervlakkig. Gefrustreerd. Oververmoeid. Onrustig. Ontevreden. Over alles en iedereen. En vooral over mezelf… Wie ben ik? Wat ben ik? Waar sta ik voor? Waar ga ik voor? Waar doe ik het allemaal voor? Hoe heeft het zo ver met mij kunnen komen? Met mij, de powervrouw. Iemand die een voorbeeld is voor verschillende mensen. Met gemak school doorlopen. Leuke stappen kunnen maken bij verschillende werkgevers. Veel vrienden en kennissen. Goed gekleed, en iemand die letterlijk en figuurlijk stevig op haar hooggehakte pumps staat. Tja, zelfs met die mensen gaat het wel eens mis…
Inmiddels zie ik die periode als een geschenk. Een groot geschenk aan mezelf. Want ik ging eindelijk luisteren. Naar mezelf. Naar mijn gevoel en naar mijn lichaam. En luisteren naar mijn voetstappen… en dat was best frustrerend, kan ik je vertellen!
Ik zat er echt doorheen. En dat was blijkbaar goed aan me te zien. “Kom!”, zei coach, “ we gaan een stuk wandelen”. Juist… Wandelen?! Daar zat ik nou echt op te wachten… NOT!
Onze auto’s hadden we aan de rand van het bos geparkeerd. We liepen het bos in. Stilletjes naast elkaar. Daar liepen we dan. Op een waterkoude, maar gelukkig wel droge najaarsdag in oktober. Ik trok mijn jas hoog dicht. Handen in mijn zakken. Mijn neus begon gelijk te lopen van de kou. “Ik weet het even niet meer, coach…”, begon ik, met een wat hoge en trillende stem. Het huilen stond me nader dan het lachen.. “Stil!”, zei coach. “Ik wil je eerst vragen een paar minuten stil te zijn, en gewoon te wandelen…”.
Daar liepen we dan. Minutenlang. Stil naast elkaar. Ik keek af en toe op zij. Zag coach af en toe met zijn ogen dicht, zijn neus wat omhoog gericht, diep geuren inhalerend. Hij was aan het genieten. En ik merkte dat ik kwaad werd. Gefrustreerd. Waarom kan IK dat niet!? Ik hoor alleen maar het gestamp van mijn voeten. Ik lijk wel een olifant. Je hoort me van mijlenver aankomen… Ik zie een herfstig bos. Grauw. Dor. En ruik eigenlijk niets… Ik wil praten! Ik heb hulp nodig. Nu!
Na een paar minuten vraagt coach wat ik heb gehoord. Of gezien. Of geroken. Wat heb ik allemaal geobserveerd? En ik vertel over mijn eigen olifanten-gestamp in een grauw en dor bos. “Is dat alles?”, vraagt coach. Of ik de mooie, verschillende kleuren bladeren niet heb gezien. En een duif hoorde, in een boom rechts van ons. En een paar andere vogels – coach denkt eksters – in de bomengroep links van ons. Een brommer die een stuk verderop over de weg rijdt. Een trein. Een hond die blafte. Een krakend takje onder zijn voeten. En onder die van mij. Een boom die was omgevallen, zijn wortels stonden helemaal bloot. Nee… dat heb ik dus allemaal niet waargenomen… Ik zit met mijn gedachten ‘vast’ in mezelf… Sta niet open voor prikkels. Of wil er niet voor openstaan. Lijkt het.
We gaan het nog een keer doen. 10 minuten nu. Best lang. En ik merk dat ik het op een of andere manier niet kan. Of niet wil. Wat heb ik hier nu aan? Beetje naar de natuur zitten kijken en luisteren. Ik heb een probléém! Een groot probleem! Ziet coach dat dan niet??
En geheel tegen mijn verwachtingen in, begon ik er na een paar minuten stiekem toch wel van te genieten! Dit voelt als spijbelen! Lekker buiten lopen. Er groeien paddenstoelen, dáár, verderop in het gras! Ik wil er bijna naar toe rennen. Een verdwaalde zonnestraal strijkt over mijn gezicht. Ik knijp mijn ogen een beetje dicht. Ik zie rechts van me een kastanjeboom die bijna kaal is, er zitten nog maar een paar blaadjes aan de grote takken. Een paar mooie naaldbomen staan naast de kastanjeboom. Ik zie een spoor in de modder. Van een zwijn? Of toch van een ander beest… ik weet het eigenlijk niet.
Er waait een briesje, ik krijg een rilling over mijn hele lichaam. Ik lijk te ontwaken! En ik begin bijna te huppelen, ik geniet, ik voel me weer een klein meisje! Puur. Vrij. Zonder problemen. Wat is dit een heerlijk gevoel! Mijn zwaarmoedige gedachten worden naar de achtergrond gedrukt. Daar wil ik nu niet mee bezig zijn. Niet nu. Straks misschien weer… Nu wil ik gewoon verder wandelen. En genieten. Want dat schijn ik toch nog steeds wel te kunnen! Gelukkig!
Ik vergelijk mijzelf in deze blog met een olifant … Een olifant op hoge hakken, wel te verstaan! Dat maakte een van de mede-cursisten van de blogcolleges ervan, toen we aan ‘pakkende koppen’ gingen werken bij onze blogs. En deze bleef hangen. Deze vind ik echt leuk!! En een beetje zelfspot moet kunnen ;-)…
Een olifant dus… Ik ben regelmatig écht aanwezig, niet te missen, zeg maar. Net als een olifant. En je hoort me vaak – of eigenlijk altijd wel – wel aankomen lopen. Schijnt in de familie te zitten, ik ben niet de enige die zo zwaarvoetig loopt, heb ik begrepen ;-)… En tegelijkertijd is een olifant ook een mooi en intelligent dier. Dat heb ik natuurlijk even op Wikipedia opgezocht! Een groot aantal van de typische gedragspatronen van olifanten wijzen op hoge intelligentie: rouw, leren, zorgen voor andermans jongen, mimiek, kunst, spelen, humor, altruïsme, het gebruik van werktuigen, medelijden, zelfbewustzijn, geheugen en mogelijk taal. In veel van deze gedragspatronen herken ik mijzelf. Olifanten lijken zichzelf en anderen te willen vermaken. Net als ik. Al moet je af en toe wel zelf de slingers ophangen, natuurlijk… En gelukkig doe ik dat graag (zelf).
Net als mensen moeten olifanten bepaalde gedragingen leren tijdens hun groei. Ze zijn niet in staat om enkel op hun instinct te overleven. Gelukkig ben ik ook erg leergierig ingesteld. En wil ikleven in plaats van overleven!! Olifanten besteden veel tijd aan het oplossen van problemen. Ze zijn in staat om hun gedrag radicaal te veranderen om een nieuwe uitdaging aan te kunnen, wat wijst op complexe intelligentie. Daarbij zoeken ze bijvoorbeeld uit hoe ze bepaalde (zelfs complexe) werktuigen kunnen gebruiken om bijvoorbeeld te ontsnappen. Zo ben ik nu aan een nieuwe fase begonnen. Om van mijn interesse (health & lifestyle) mijn werk gaan maken. En dat vind ik best een spannende en grote uitdaging. En ik ga ervoor!!
Net als mensen, tuimelaars en eksters zijn olifanten in staat om zichzelf te herkennen in een spiegel, wat zou wijzen op abstract denken en hoge intelligentie. Dit werd aangetoond door een kruis te verven op het hoofd van de olifant. Bij het zien ervan in de spiegel, raakte de olifant het kruis steeds aan. Ik kijk ook regelmatig in de spiegel. Letterlijk en figuurlijk. En ik durf wel te zeggen dat ik mijzelf in de afgelopen jaren echt beter heb leren kennen. Ik zeg bewust: beter leren kennen. Want ik blijf mezelf ook echt nog wel verrassen ;-)…
Ik vond olifanten altijd al machtig mooie dieren (al blijven apen mijn absolute favoriet, dus die zullen ook vast een keer in een van mijn blogs voorbij komen), maar door me er even in te verdiepen, zie ik een nóg mooier beest…
De moraal van dit verhaal…
Vaak rennen we van hot naar her zonder op te letten wat we onderweg tegenkomen. Letterlijk en figuurlijk. We lopen zelfs onszelf voorbij. Kleine dingen worden ogenschijnlijk heel groot. We zien de oplossing niet meer, terwijl die waarschijnlijk heel dicht bij is…
Bewegen in de natuur werkt rustgevend en troostend, en zorgt ervoor dat je makkelijker contact met jezelf maakt. Het helpt om het hoofd leeg te maken en de drukte even achter je te laten, en daardoor ruimte te krijgen voor nieuwe inzichten en ideeën. En om te kunnen relativeren. Bewegen in de natuur kan ook spiegelend of zelfs confronterend werken. Een ontwortelde boom, bijvoorbeeld. Verdorde blaadjes. De bevestiging van je zware gevoel. Bah! Of het werkt juist andersom… een hele bonte compositie van herfstbladeren! Een zonnestraal die door het bladerdak schijnt!
Beeldspraak helpt vaak ook om een gevoel of gedachte concreet te maken. Niet voor niets zijn veel spreekwoorden ook gerelateerd aan de natuur, in de breedste zin van het woord. Ik gebruik ook graag beeldspraak. En spreekwoorden. Die zal je dus ook regelmatig in mijn blogs gaan tegenkomen.
Wandelen wordt regelmatig geadviseerd om te gaan doen als iemand het ‘zwaar’ heeft. Door een huisarts of een andere hulpverlener. Door vrienden of kennissen. En dat is niet voor niets. Boeddhisten mediteren vaak terwijl zij lopen, om zo tot diepe(re) inzichten te komen. Mensen bellen vaak staand of wandelend. We ‘ijsberen’ als we moeten nadenken. Verschillende filosofen wandelden veel. Aristoteles gaf bijvoorbeeld al wandelend les. De filosofen kozen er niet voor niets voor om te gaan wandelen. We krijgen immers makkelijker inzichten tijdens het wandelen. Door te lopen en te praten tegelijk, activeer je zowel je linker- als je rechterhersenhelft. De rechterhersenhelft stuurt onder andere je motoriek, beelden vermogen en groot-denken aan, terwijl de linkerhersenhelft het analytisch denkvermogen en denken in details aanstuurt.
Tijdens een wandeling kan je dromen en denken aan hoe je iets zou willen hebben (rechts) en tegelijkertijd bedenken hoe je dat stap-voor-stap moet gaan aanpakken (links). Want de antwoorden heb je vaak – onbewust – al bij je. Je weet het wel. Je moet je er alleen bewust van worden. Het ‘naar voren’ zien te halen. En dat is soms al lastig genoeg…
Ik wil afsluiten met een mooie quote:
“De mooiste reis van het leven, is de reis in jezelf…”
Die reis, de reis van je leven, zal zeker niet altijd makkelijk zijn. Kan ik over meepraten. Maar deze reis is zeker de moeite waard. Je kan er nóg een mooier mens van worden. En nog sterker en krachtiger mens. Dat heb ik zelf inmiddels ondervonden. En… ik gun het jou ook!
