Spiegels… ze blijven terugkomen in mijn blogs. Je zal bijna denken dat ik ontzettend ijdel ben. Nee, dat valt wel mee! Maar spiegelen blijf ik iets intrigerends vinden. En erg leerzaam. Want al durf ik te stellen dat ik mijzelf best goed ken, tegelijkertijd verras ik mezelf ook regelmatig. Herken je dat? Dan zal deze blog je zeker aanspreken…
Als ik voor mezelf deze blog samenvat, zeg ik: Esther Rust! Een fijne en lieve vriendin, net een paard! En voor mij regelmatig een rust-punt, een rots in de branding… Dank je wel, Esther, dat je zo’n fijne vriendin bent!! <3
Ik las onlangs in de Happinez een mooie quote over paarden:
“Een kudde is zo sterk als zijn zwakste schakel,
dus als je uit balans bent, willen ze je in evenwicht brengen”.
Dit artikel in de Happinez doet me terugdenken aan een jaar of drie geleden… Ik was net gestart in een nieuwe, leidinggevende positie binnen de organisatie waar ik al enkele jaren werkzaam was. Een flinke uitdaging, daar was ik mij terdege van bewust! Om mijn rol goed uit te kunnen oefenen, om mij in mijn kracht te krijgen (of te houden), kreeg ik coaching aangeboden. Geen gewone coaching, maar coaching met paarden. Uh… juist… met die grote beesten! Help! Maar ik liet mij natuurlijk niet kennen. Niet mijn angst laten zien… Gewoon doen! En achteraf zie ik dit wel als mijn eerste overwinning…
De coach probeerde mij op mijn gemak te stellen. “Ben je bang voor paarden? Geen probleem, ik begeleid je, stap voor stap”. En ik kan je vertellen: de kick die het geeft om op zo’n manier om te gaan met zo’n groot en imponerend paard, heeft me gestimuleerd om niet alleen deze, maar ook andere ‘angsten’ te overwinnen…
Coaching met paarden dus. Waarom kan of mag ik niet gewoon met een coach praten, dacht ik… Zo’n paard praat toch niet terug? Hoe kan zo’n beest mij nou helpen!? Een betere spiegel dan een paard kan je echt niet hebben, liet ik mij vertellen. En daar ben ik die bewuste dag wel achter gekomen… Een menselijke coach kan je op zekere punten een rad voor de ogen draaien, die kan je manipuleren. Bijvoorbeeld door niet helemaal open of eerlijk te zijn over ‘onvolkomenheden’ in je handelen of functioneren als mens. Ook niet als je weet dat dit eigenlijk wel nodig is om jezelf te kunnen verbeteren… Een paard laat helaas niets van jouw pogingen heel om vals te spelen… dat ervoer ik al heel snel!
Een paard leert je van alles. Over geduld. Over frustratie. Over in verbinding zijn. Over hoeveel ‘moeten’ er in je zit. En dat dwangmatig handelen niet werkt als je met een paard iets wilt ondernemen. Vooral dat laatste kan ik mij nog erg goed herinneren…
Als kersverse leidinggevende had ik mij voorgenomen om écht en oprecht in verbinding te staan met mijn team. Of voorgenomen… zo ben ik gewoon! Maar ik merkte wel dat ik onder zware druk de oprechtheid nog wel eens liet varen. En snel over ging tot de orde van de dag, tot wat er vandaag moest gebeuren. De druk was in die periode erg hoog. Niet alleen voor mij, ook voor mijn collega’s. En ik kreeg het gevoel dat ik gevoelsmatig méér met mijn team in verbinding stond, dan het team met mij… En dat voelde niet goed!
Mijn eerste opdracht tijdens de paardencoaching?
Verbinding maken met het paard. Appeltje, eitje. Dacht ik…
Even flink aaien, wat praten en gaan! En oeps… de oren gingen plat naar achteren. Paard begon ook wat te blazen. Help! Ik moest mijn ogen dicht doen van de coach, en in gedachten wat lieve woorden tegen het paard zeggen. En verrek… het paard legde zijn kop op mijn schouder. Heel zacht en teder. Heel fijn! Toen moest ik een stukje lopen. Gewoon, een paar passen vooruit. Nou, dit paard was dus met geen mogelijkheid in beweging te krijgen. Werd zelfs wat boos, vertelde de coach mij. Dat zag ze aan de lichaamstaal van het paard. Dus ik moest even stoppen en weer opnieuw contact maken. En dit hebben we niet een, maar meerdere keren herhaald. Best frustrerend als de coach het voordoet en alles lukt. Argh!!
Na een tijdje had ik het door! Als je écht bent afgestemd op het hier en nu én dus op het paard, kun je het paard met je gedachten in beweging krijgen. Dus zonder je handen of benen te gebruiken. Heel onwerkelijk, maar zo mooi als het lukt!! En zo frustrerend als dat dus niet lukt… Ik heb letterlijk staan stampvoeten en vloeken in de bak waar ik met het paard stond. Dat stomme beest deed gewoon niet wat ik wilde!! Waarom niet!? Rotbeest… Gewoon een parcours doorlopen, in de vorm van een 8, meer wilde ik niet! Juist… ik was dus niet meer bezig met het paard, maar met het lopen van een route, van een parcours. Oftewel: bezig met het doel, met het resultaat dat ik wilde behalen. Ik was dus niet meer in contact met het paard, en al helemaal niet meer met mezelf. Ik luisterde niet meer, maar was gewoon dwangmatig aan het handelen. Over in verbinding zijn gesproken… Deed ik dit ook met mijn medewerkers? Zat daar mijn energielek en frustratie op momenten? Waarschijnlijk wel. Ik was eigenlijk wel erg prestatie- en resultaatgericht. Zie ik nu. Voor die 10 willen gaan. Terwijl een 7 of 8 soms ook echt wel volstaat…
Ik kan best zeggen dat ik dat heel, heel confronterend vond. Het huilen stond mij nader dan het lachen… En wat toen gebeurde, vond ik heel bijzonder! Het paard kwam weer naar me toegelopen. Legde z’n hoofd weer op mijn schouder. Wilde mij troosten.Wilde mij geruststellen. Schijnbaar doen paarden dat vanuit hun ‘kuddegevoel’. Zodra je bij een of meerdere paarden bent, ben je onderdeel geworden van de kudde en zijn ze – voor hun eigen veiligheid – gebaat bij een sterke kudde.En een kudde is zo sterk als de zwakste schakel… Dus als er iemand uit balans is, zal de kudde je weer in evenwicht willen brengen. Nou, die uitleg van de coach kwam best binnen, kan ik je vertellen… slik… Ik was dus de zwakste schakel!
Daarna ging het bijna als vanzelf, ik had echt plezier in de bak terwijl ik – met het paard – aan het rondstappen was! Heerlijk!!
Mijn ervaringen met de paardencoaching – waarvan ik nu een klein deel heb opgeschreven – kon ik goed delen met mijn vriendin die zelf een paard heeft. En ik liet mij sindsdien regelmatig verleiden om mee te gaan naar de manage. Erg fijn en rustgevend. En tja, ook het therapeutisch poepscheppen in de wei (…) kon ik eigenlijk wel goed waarderen. Wat héérlijk om zo buiten bezig te zijn!! Dat was ik helemaal niet meer gewend. In die periode was ik eigenlijk alleen maar aan het werk…
En met trots durf ik te zeggen dat ik in de afgelopen jaren echt heb ingezien dat er veel meer is dan werk! Familie. Vrienden. En niet te vergeten: ikzelf!
Carpe Diem. Pluk de dag!
NB. Paardencoaching is géén therapie. De methode kan je wél weer op de rit zetten als je vastloopt. Maar soms is er meer aan de hand en heb je een toegespitste behandeling nodig, van een coach of psycholoog. Paardencoaching is bijvoorbeeld erg geschikt om je te ontwikkelen in zelfvertrouwen, durf, zelfacceptatie, ‘authentiek’ zijn en zelfleiderschap.
Bronvermelding:
– Happinez (editie 2-2015)
– Fit en gezond, scheurkalender 2015
